Homeopathie is bij uitstek een geneeswijze die geschikt is voor kinderen. Dit heeft meerdere redenen.
Ten eerste beschikken kinderen over het algemeen over veel vitaliteit en reageren daarom vaak snel en duidelijk op homeopathische middelen.
Ten tweede bestaan klachten over het algemeen nog niet zo lang, hebben zich daardoor als het waren nog niet diep in het lichaam genesteld en kunnen derhalve nog relatief gemakkelijk behandeld worden.
Ten derde reageren kinderen vaak puur. Dat wil zeggen juist datgene waar de homeopathie vaak om wordt aangevallen, het zogenaamde placebo effect, speelt een minder grote rol en maakt de reactie op het geneesmiddel duidelijker.
Volwassenen kennen naast het placebo effect ook het nocebo effect. Dat wil zeggen, een negatief effect van een geneesmiddel voortkomend uit een gebrek aan vertrouwen. Ook dit speelt bij kinderen minder vaak een rol.
Maar er is ook een keerzijde bij het behandelen van kinderen. Kinderen kunnen namelijk vaak nog niet goed verwoorden wat er met hen aan de hand is. Het gevolg is dat, zeker bij kleine kinderen, de meeste homeopaten slechts een beperkt aantal middelen voorschrijven.
Dit zijn vaak middelen die heel goed helpen bij problemen en ziektes die in een bepaalde levensfase optreden. Maar vaak zie je, wanneer je deze kinderen ziet opgroeien, dat bepaalde problemen als het ware met de kinderen meegroeien en helaas zich ook in de loop van hun ontwikkeling verdiepen.
Kortom, de kunst is om op jonge leeftijd al een zo goed mogelijk bij het kind en zijn problemen passend middel te vinden. Gevoel voor kinderen en ervaring met homeopathie zijn natuurlijk een grote hulp bij een dergelijk proces.
Maar in praktijk heb ik al zeer lang ervaring met een door mij ontwikkelde methode waarvoor ik dankbaar gebruik gemaakt hebt van wetmatigheden die in de Graalsboodschap worden uitgelegd. Hierin staat beschreven dat, met name gebeurtenissen die zich tijdens de zwangerschap afspeelde, ons al veel kunnen vertellen over de jonge wereldburger.
Over dit onderwerp heb ik al diverse malen les gegeven in binnen- en buitenland en begint deze nieuwe kennis nu ook een plek te krijgen in de praktijk van andere homeopaten.
Een voorbeeld uit de praktijk
Een jongetje van vijf maanden komt met ernstige eczeemklachten. Het zit over zijn hele lichaam. De ernst van de klacht wordt duidelijk door zijn gedrag. ’s nachts schuurt hij zo hard met zijn hoofd, dat zijn achterhoofd ontveld is en ook nog begint te ontsteken.
Geen enkel middel (hormoonzalven, middelen tegen de jeuk) helpt en tot overmaat van ramp heeft hij ook nog een groot aantal andere klachten, zoals een chronische verkoudheid (“door ieder zuchtje wind wordt hij ziek”) en darmkrampjes.
Hij heeft zelfs al een longontsteking gehad. Hij wilde toen niet eten, was futloos en wilde alleen maar bij zijn moeder zijn.
Nu zijn er voor eczeem in de homeopathie erg veel middelen en dus is het vinden van een goed middel op grond van deze gegevens niet gemakkelijk.
Maar er was veel gebeurd in de zwangerschap. Gedurende de gehele zwangerschap was de moeder zowel lichamelijk erg gevoelig (voor pijn, geurtjes) als ook psychisch.
Door films die te maken hadden met “leven en dood” raakte ze snel in tranen, aan de andere kant was ze snel boos door kleinigheden. Maar ook in haar naaste omgeving gingen veel mensen dood, waardoor ze zich angstig en verdrietig voelde.
Dit geheel van klachten bracht mij op het middel psorinum. Dit middel is gemaakt van het vocht uit blaasjes bij schurft. Een ziekte die veroorzaakt wordt door de schurftmijt.
Het middel is door Hahnemann, de grondlegger van de homeopathie, ontwikkeld en was in zijn leer erg belangrijk. Het past bij het gevoel erg kwetsbaar te zijn en laat een tekortschieten op alle gebieden zien en past dus goed bij dit ernstig zieke en gevoelige kind. Een gevoeligheid die zich al gedurende de zwangerschap manifesteerde.
Na psorinum verdwenen in zeer korte tijd zijn eczeemklachten, maar zijn moeder merkte ook nog iets heel anders op. Ze zei: “Ik vertrouw het nu veel beter om hem af en toe even alleen te laten. Voor deze tijd had ik het gevoel dat ik hem niet alleen kon laten”.